vissen, krabben en baby's vangen!

Momenteel sta ik helemaal stijf van de adrenaline, en dat is eigenlijk al vier dagen zo! Het begon vrijdagavond al. We zouden met een stel meiden naar de premier van het filmfestival hier gaan, met kaarten en al. Dus we gingen op weg in onze meest feestelijke -bijeengeraapte en geruilde- outfits en kwamen binnen over een rode loper! De documentaire was prachtige en het eten achteraf (naar goed surinaams gebruik) heerlijk. Vanavond ga ik nog n filmpje pakken!

Zaterdagochtend vroeg vertrokken met zeven meiden richting Bigi Pan (wat letterlijk 'groot meer' betekend, en dat is het ook: 4 bij 6 km lang). In het korjaal spotten we de eerste kaaiman al, en toen we het huisje in zicht kregen kon het helemaal niet meer stuk: op paaltjes in het 80 cm diepe water, met wc-huisje! Direct werd ons de eerste overlevingsstrategie geleerd: vissen. Je spant een net, jaagt de alles op door met stokken op het water te slaan en vervolgens trek je (met beleid!) de vissen los. Tussen de bedrijven door probeer je niet uit te glijden in het slik, in je bikini te plassen van het lachen (schijnen piranha's op af te komen) of op een kaaiman te trappen. Kortom: hilariteit en overwinningen op onszelf alom! Vis kun je vervolgens verwerken tot gebakken vis, visballetjes, vistahoe en lokaas. Dankzij de vierde optie konden we het vangen van krab ook nog in praktijk brengen!

En ja, de baby's! Maandag moest het er dan toch van komen: mijn eerste bevalling. Les 1) keer nooit je rug naar een vrouw die al 9 kinderen heeft gehad en een windje laat: voor je het weet ligt de baby in de poep (of zoals de hoofdzuster zei: ren altijd als er gegild word op een verloskamer!). Les 2) vaders knippen geen navelstrengen door, dat doe jij. Les 3) als een 14-jarige (voor het eerst gelukkig) gaat bevallen, onderschat haar dan niet (met een perswee had ik mijn handschoenen nog niet aan maar stak het hoofd er al uit). En Les 4) ga niet lopen zoeken naar familie of een man om de 14-jarige bij te staan danwel te feliciteren, die hoeft er helemaal niet te zijn.
Dus inmiddels begin ik gewend te raken aan het checken van placenta's, moeders n baby's en begin ik het zowaar leuk te vinden! Minder leuk zijn echtgenoten van zwangeren/kersverse vaders die aan de telefoon of op de gang opmerken dat je 'zo mooi praat' of 'zo'n knappe vrouw bent', maar dat schijnt te moeten kunnen. Ik blijf oefenen op die assertiviteit!