allerlaatste berichtje...

Snif! Het zit er al weer bijna op... en als ik zo de verhalen van papa en mama hoor mag ik me wel eens gaan voorbereiden op een vreselijke cultuurshock! Maargoed, stiekum heb ik ontzettend veel zin om iedereen weer te zien, uit te horen, en om samen te ballen en te stappen :)

Maar op de valreep heb ik nog wel een mooit verhaal om te delen! Zaterdagochtend werden we namelijk wakker gebeld door een vriendin die bij een belspelgigant stage loopt. Voor een promoactie van Digicel (telecombedrijf) kwam ze modellen tekort. En nobel als wij zijn hielpen we haar natuurlijk uit de brand :) Het idee was dat we gebodypaint door Paramaribo zouden fietsen, een kolfje naar onze hand. Zelfs hier hebben we nog nooit zoveel aandacht getrokken op straat, we werden gefilmd, op de foto gezet en geinterviewd! Toen een surinaamse man op Marit afstapte met de opmerking 'hee, jij lijkt wel een bakra (hollander)!' konden we onze lol natuurlijk helemaal niet meer op :) Hoewel de tropische regenbui op de terugweg en de letters die nu in mn huid gebrand staan vooral achteraf grappig zijn.

's Avonds hebben we het feest voortgezet in de 'bleu bell bar' (tegenover het huis van Desi, hij was helaas niet van de partij). Met een chinese (!) reggae band en optreden van THC (als ik ze 's nachts tegen kwam zou ik een blokje om lopen) was de party meer dan compleet. We hadden besloten niet teveel te drinken en het niet te laat te maken maar da's op alle fronten mislukt....

En om half 8 ging de wekker voor vertrek naar de plantages! Reefani, onze allerliefste huisbaas ging ons laten zien waar bij is opgegroeid. Een stil dorpje aan de voet van reusachtige velden met citrusbomen, die nu helaas nauwelijks meer onderhouden worden omdat de vraag zo laag is. De reusachtige opzichterswoning en de giga cactussen (om de slaven te ontmoedigen te vluchten) herinneren er aan de koloniale tijd. Van een trotse Nederlander die daar bezig is een bird-watching resort op te zetten kregen we gratis een prachtige tour richting de zee. Na een superlunch bij de zus van Fani mochten we een poosje pitten onder de grote manjaboom... heb nog nooit zo genoten van de stilte hier!

En nu heb ik de laatste dag co-schap alweer achter de rug, traktaties ('jij kunt wel koken!') vielen in de smaak en ik heb toch t gevoel flink wat wijzer geworden te zijn. En zondag ben ik er dus weer! Heel dubbel: het leventje hier is heerlijk en ik voel me eindelijk thuis maar ik mis toch veel dingen en vooral mensen in Nederland. Tot gauw allemaal!