De eeuwige rijstvelden...

...toch? Harm, Marit en andere spreekwoord-en-gezegde-helden: tegenwoordig kan ik er ook wat van.

Goed. Een stukje over mijn laatste dagen in Ghana dus. Want laat ik jullie niet blij maken met een dooie mug (props voor Ina!).

Tsja, de laatste dagen in Tamale. Die hingen aan elkaar van gezelligheid, feesten en complimenten enerzijds en een hoop 'we'll miss you', emotionele afscheidsmomenten en een bizarre laatste ziekenhuisdag anderzijds.

Maar laat ik met het leukste beginnen. Twee weken geleden kwamen Jan & Ina namelijk mijn kant op! Natuurlijk mislukte mijn plan om ze op te wachten in het hotel jammerlijk (als ik straks steevast te laat kom op alle afspraken: sorry, 't gaat vast weer een keer over), maar dat mocht de pret niet drukken.
De volgende dag was er direct de vuurdoop: mee naar 't dorp om m'n ghanese familie te ontmoeten! Platgeknuffeld door m'n ghanese moeders en platgeluld door m'n ghanese vader vertrokken ze een aantal uur later terug naar het hotel. Waar m'n ghanese vader en ik ze op onze beurt de volgende ochtend om half acht een bezoekje gingen brengen. Leuk, die tradities!

Gelukkig eindigde dat weekend ook de ramadan. Niet meer stiekum eten, en vooral: feesten! Saladay bash (een voor ghanese begrippen reusachtig optreden om het einde van de ramadan te vieren) bleek een geweldige avond uit. Een complete revival van Romeo- (ken je die nog nog nog....) en captain Jack achtige artiesten passeerde de revue. Buikpijn van het lachen! De 1e keer nightclub haalde 't er niet bij.

En ja, toen werd het alweer tijd om m'n gastgezin te verlaten. Gelukkig waren papa en mama zo lief om me op te komen pikken (anders zat ik er nu nog). M'n ghanese vader kon z'n geluk niet op: hij was zo weg van ze dat hij voor beiden een traditioneel kledingstuk had laten maken. Foto's zijn op aanvraag verkrijgbaar! Voor hem was er een bloeddrukmeter geregeld (top Saak!) en hij was zo blij als een kind. Uit de testfase heb ik een enigszins pijnlijke arm overgehouden maar hij verzekerde me dat hij wist hoe er mee om te gaan.

Vrijdag was dan ook officieel mijn laatste ziekenhuisdag.

Officieel. Want toen ik papa en mama zaterdag Tamale liet zien, bleek er een mass-roadtraffic-accident geweest te zijn, even verderop. Een vrachtwagen met honderd mensen op weg naar een begrafenis (...) was gekanteld in het open riool. Telefoontjes: of ik z.s.m. naar het ziekenhuis kon komen. Dus de daadwerkelijke laatste dag werd er een met 25 lijken in de gang, bloed op de vloer, kritieke patienten op plaatsen waar er je er niets mee kan, politie om alle 'relatives' in bedwang te houden en vooral een groot gevoel van machteloosheid. Met zowel buitenlandse (nederlandse) en ghanese vrijwilligers (medisch onderlegd of niet) en medisch personeel werd er gewerkt als in een chaotische horrorfilm. Ineens begreep ik ook waarom het personeel hier soms als weinig empathisch word bestempeld: dit schijnt meerdere keren per maand te kunnen gebeuren. En eerlijk gezegd voelde ik me na deze ene avond al redelijk afgestompt.

En toen werd het echt tijd om Tamale te verlaten. Want er wacht een beachhouse op je. Dubbel.
Eindelijk begon ik me thuis te voelen! Met dank aan allemaal geweldige ghaneze vrienden, familie (!), collegae en een geweldig verblijf in hotel Hendrieke (Henk, I owe you).

En natuurlijk is het geweldig op het strand: heerlijk ouderwets vakantievieren met je ouders! Morgen vertrekken zij terug naar NL en ga ik nog een weekje bijkomen (feesten en chillen met Henk) in Kumasi. En na 2 oktober ben ik er ook weer. Fysiek dan. Want ik heb zin om jullie allemaal weer te zien!